Της Σωτηρίας Γιαννακοπούλου,
Η πολιτική τοποθέτηση καθιστά αναφαίρετο δικαίωμα για κάθε πολίτη, με την προάσπιση των ιδεών και των προσωπικών πιστεύω του ατόμου να αποτελεί θεμιτή πρακτική εντός της κοινωνίας, στοχεύοντας στη διαρκή εξέλιξη και ανάπτυξη του κοινωνικού συνόλου.
Ασφαλώς, όταν ένα πρόσωπο αποφασίζει να τοποθετηθεί δημόσια, η άσκηση κριτικής θεωρείται αναπόφευκτη. Ωστόσο, ο εποικοδομητικός διάλογος που προκύπτει από αυτήν, στα πλαίσια πάντα του σεβασμού των επιχειρημάτων της εκάστοτε πλευράς, θεωρείται εξαιρετικά παραγωγικός για τους συνομιλητές, δίνοντάς τους την ευκαιρία να αναπτύξουν τις απόψεις τους. Mέσω αυτών, λοιπόν, μπορεί κανείς να αντιληφθεί τις αξίες αλλά και τα κίνητρα πίσω από την υπεράσπιση της εκάστοτε άποψης.
Το ίδιο ισχύει ασφαλώς και για την κομματική τοποθέτηση. Στην συγκεκριμένη περίπτωση μάλιστα, δεδομένου ότι ο πολίτης υποστηρίζει ανοιχτά συγκεκριμένα δημόσια πρόσωπα και παρατάξεις είναι λογικό ότι η κριτική εντείνεται, γίνεται πιο στοχευμένη, ενώ συνήθως έχει ως αποτέλεσμα την ταύτιση του πολίτη με τα πρόσωπα που υποστηρίζει. Η ταύτιση αυτή βέβαια δεν είναι κατακριτέα. Ο κάθε πολίτης έχει την ελευθερία να υποστηρίζει πρόσωπα τα οποία πιστεύει και εμπιστεύεται, παρακινούμενος από τις κοινές τους ιδέες και αντιλήψεις. Ή μήπως όχι;
Σε ορισμένες περιπτώσεις η προσκόλληση ορισμένων προσώπων σε κόμματα και πολιτικούς αποδίδεται σε «βαθύτερα αίτια» από την ιδεολογία, τα οποία ασφαλώς δεν είναι άλλα από τα προσωπικά συμφέροντα. Αναμφίβολα, το εν λόγω φαινόμενο δεν μας κάνει εντύπωση, καθώς αποτελεί αγαπημένη πρακτική του μέσου Έλληνα, που δε διαθέτει ιδιαίτερα προσόντα αλλά διψά για κοινωνική ανέλιξη, αξιώματα και ότι βέβαια αυτά συνεπάγονται. Δεδομένου λοιπόν του «αξιοκρατικού» συστήματος που χαρακτηρίζει την ελληνική κοινωνία ακόμη και σήμερα, οι πελατειακές σχέσεις εξακολουθούν να αποτελούν για πολλούς το εισιτήριο για την κοινωνική τους αναγνώριση. Τι γίνεται όμως όταν ένα πρόσωπο χαρακτηρίζεται από αξιοθαύμαστη ευελιξία, υποστηρίζοντας καιροσκοπικά όποιον θα μπορούσε να του φανεί χρήσιμος προκειμένου να διεκδικήσει ή και να διατηρήσει υψηλόβαθμες θέσεις;
Το παιχνίδι εκεί περιπλέκεται. Οι διαρκείς διακυμάνσεις των προτιμήσεων εξαρτώνται όπως είναι λογικό από τις εναλλαγές στις θέσεις εξουσίας, δεδομένου ότι τα νέα πρόσωπα ορίζουν πλέον τις ισορροπίες αλλά και τους ανθρώπους που θα τοποθετηθούν στις εκάστοτε θέσεις. Συνεπώς οι «επαγγελματίες» καιροσκόποι σπεύδουν να προσκολληθούν στις νέες διοικήσεις, προκειμένου να αποκομίσουν ότι μπορούν, μη έχοντας ηθικές αναστολές για το πρότερο παρελθόν τους, στο οποίο ενδεχομένως αντιτάχθηκαν στα πρόσωπα και στις παρατάξεις που επιδιώκουν τώρα να προσεγγίσουν. Ασφαλώς το εν λόγω παιχνίδι είναι επαναλαμβανόμενο δεδομένου ότι σε περίπτωση ανατροπής του υπάρχοντος σχήματος εξουσία, θα επιστρέψουν κανονικά στα γνωστά τους λημέρια, ως άλλοι άσωτοι υιοί.
Σίγουρα όλοι μας διαβάζοντας τις παραπάνω γραμμές ανακαλέσαμε στη μνήμη μας πρόσωπα που ενδεχομένως ταιριάζουν στην παραπάνω περιγραφή. Τα ερωτήματα που μοιραία προκύπτουν από την όλη συζήτηση είναι σαφή. Κατά πόσο αυτά τα άτομα εν τέλει επιβιώνουν στο σύστημα που οι ίδιοι έχουν δομήσει μέσω των επαφών τους; Ποια είναι η άποψη του κόσμου αλλά και του στενού τους κύκλου για τις πρακτικές τους; Εν τέλει επιτυγχάνουν τους στόχους τους;
Η απάντηση σε όλα τα παραπάνω θα δοθεί στον καθένα μας αν αναλογιστεί τη τύχη τέτοιου είδους ανθρώπων. Σίγουρα σε ορισμένες περιπτώσεις κάποιοι έχουν καταφέρει να επιβληθούν στους χώρους στους οποίους ήθελαν να κυριαρχήσουν, σε άλλες πάλι όχι. Το θέμα στην προκειμένη περίπτωση είναι ότι ακόμη και οι ίδιοι θεωρούν τους εαυτούς ευάλωτους, είτε θέλουν να το παραδεχτούν είτε όχι. Άλλωστε πάντα θα είναι εξαρτώμενοι από τα αφεντικά που κατά καιρούς υπηρετούν και από τις διαθέσεις τους.
